Regelmatig ontvang ik e-mailtjes van parkietenliefhebbers. Niet alleen worden er vragen gesteld over verzorging en dergelijke, vele lezers willen graag graag iets vertellen over hun eigen speciale kromsnaveltje.
Naar aanleiding van aflevering 10 van het "Dagboek van een jonge grasparkiet" waarin mijn parkiet Croky tegen een ruit aangevlogen was, ontving ik een uitgebreide e-mail van twee zusjes, Anita (20) en Marisa (14). Zij herkenden de gevaren waaraan een losvliegende parkiet nu eenmaal blootstaat, en wilden graag hun bijzondere verhaal vertellen. Na toestemming gevraagd te hebben, vonden de beide zusjes het goed dat hun bijdrage op mijn website geplaatst wordt. We kunnen er immers allemaal weer iets van leren. Dagelijks vrij vliegen is voor een kooivogel broodnodig, maar niet zonder risico!

Ingezonden en geschreven door: Anita en Marisa

Onze grasparkiet die we vroeger hadden (toen ik nog klein was, hihi) heeft een keer met zijn pootje tussen de kast gezeten, dat was echt schrikken!
We waren nog jong en de vogel was snel. We hebben van die klapdeurtjes, waar de glazen en kopjes achter staan. Anita wilde een glas pakken en voor ik het wist zat de vogel boven op het deurtje, maar ik sloeg hem toen al dicht. Poeh, wat ben ik me toen geschrokken en de vogel ook. Ze schreeuwde. Gelukkig was het niet ernstig. Het was een klein wondje (maar met pootjes moet je toch altijd oppassen). Anita helemaal in tranen (ze was ongeveer 8).
Zij naar de buurman met de vogel (hij heeft kanaries en weet daar veel over, dus moest hij ook wel weten wat er met onze parkiet was, hihi). Nou hij heeft het bekeken en er waren gelukkig geen beschadigingen. We moesten haar maar rustig in haar kooitje zetten. Dat was echt zielig. Ze trok haar pootje op. Oh wat heb ik me toen schuldig gevoeld. Maar gelukkig ging het de volgende dag al beter en nog een dag later liep en vloog ze weer vrolijk rond.
Zij is overigens 8 jaar oud geworden (ik was ongeveer 3 en een half toen we haar kregen).
Je voelt je altijd zo machteloos als er zoiets gebeurt. Kiery kon je ook geen minuut alleen laten, zonder dat je b.v. de vissenkom afgedekt had. Daar wilde ze altijd uit drinken en in vliegen, echt eng!

Ook is ze een keer in de afwasbak gesprongen! Ze was namelijk ook heel erg gek op water. Maar ze was wel te lui om haarzelf nat te maken. Wij moesten haar altijd nat spetteren met onze vingers, want een plantenspuit vond ze niets!
Ook met haar is toen een ongelukje gebeurd; je moet eigenlijk ogen in je voor en in je achterhoofd hebben.
Ze was aan het vliegen en mijn vader was aan het voorspoelen. De deur tussen de kamer en keuken stond op een kier omdat zij altijd naar de keuken wilde. Nu kon ze er niet langs, dachten we.
Toch lukte het haar. Ze is op de grond gaan zitten en tussen de kier door gekomen. Toen zat ze dus in de keuken. Mijn vader riep ons, maar het was al te laat. Ze is ook zo snel. Hij wilde haar nog van de kraan weg houden, maar ze sprong op het randje van de pan (die superheet was) en viel erin.
Hij heeft haar er gelijk uitgeschept en toen viel ze in de gootsteen (waar ook het water stroomde). Ze vloog half naar de grond en rende heel hard over de grond. Het was echt zo zielig. We wisten niet wat we moesten doen. Toen bleef ze stilstaan en heb ik haar opgepakt. We wilden haar een beetje nat maken met lauw water maar ze was zo bang voor water geworden.
Ze heeft bij Anita op haar buik gezeten om te drogen. En we dachten even dat ze het niet zou halen. Dus wij helemaal in tranen. Maar toen ze een beetje opgedroogd was hebben we haar eten (trosgierst) gegeven en drinken. Gelukkig wilde ze dit hebben. We waren zo blij dat alles goed gekomen was!

We lazen in uw dagboek ook dat Croky een keer in de Cappucino is gevallen. Kiery is een keer in de chocolademelk gevallen. Haar buik was helemaal bruinig en het stonk!!! We moesten haar toen wassen en dat was geen pretje (ze wilde na dit incident niet meer in bad). We hebben een klein laagje lauw water in de gootsteen gedaan en haar erin gezet.
Anita probeerde haar zo snel mogelijk schoon te maken, maar dit was geen makkelijke taak ook voor mezelf niet, ik vond het zo zielig. Maar goed toen moest ze opdrogen. Ze wilde niet meer bij Anita , ze was echt een beetje boos.
Waarschijnlijk heeft ze toen die kou gevat (terwijl ze later toch bij Marisa in haar nek kroop). Toen is ze namelijk ziek geworden. Maar toch denken we dat het incident in de pan haar ook absoluut geen goed heeft gedaan al was het weer een tijd geleden.
Ze werd steeds dunner en ging onder in haar kooi zitten, ook had ze last van erge diarree. Ze wilde alleen nog thee en water uit de kraan.
Ze wilde nauwelijks haar eigen eten, maar als ze de kans kreeg wilde ze dat van ons.
Trosgierst wilde ze wel en misschien hadden we haar hier achteraf nog mee van moeten geven. Maar we wilden ook dat ze haar eigen voer at, omdat ze zo dun werd.
Toen zijn we naar de dierenwinkel gegaan en hebben van dat poeder gekregen voor haar. Dit deden we in haar drinken en probeerden haar te foppen.
Ze wilde namelijk ook altijd uit het theelepeltje drinken en dan deden we dat drinken erop. En daarna een slokje gewoon water, zodat ze nooit wist wat ze kreeg. Na drie dagen ging het beter met haar. Ze had weer energie en ondernam weer van alles. We waren zo blij! De kuur duurde 10 dagen. Het ging echt weer goed.
Toen moesten we een "stopweek" nemen en daarna weer 10 dagen. Op vrijdag 23 jan was ik gestopt. Maar die dinsdag ging het alweer slechter en woensdag ging het nog slechter. We moesten wachten tot vrijdag dat we weer konden beginnen. We moesten in ieder geval zorgen dat ze genoeg bleef eten en drinken en ze kreeg allerlei lekkers en gelukkig at ze. Maar donderdag (Anita was vrij) was het nog niet beter. Toen heb ik dat spul weer in haar drinken gegaan. Ik ging die middag naar het bos, omdat het zo gesneeuwd had en daarna zou ik weer even naar de dierenwinkel gaan want dit kon zo niet langer.
Toen wij dus terug kwamen pakte Anita haar uit haar kooitje en merkte dat het niet goed was. Ze had geen weerstand en was heel bol. Ik pakte haar voer en ze ging erin liggen.
Toen wist ik het zeker.
Marisa was nog niet thuis, dus zijn mijn vriend en ik gelijk naar de dierenwinkel gegaan. Zij wisten niet wat ze eraan konden doen, maar gaven me een telefoonnummer van een dierenarts. Ook zijn we naar de apotheek gegaan om pipetjes te kopen, dan kon ik haar op deze manier voer geven.
Toen we thuis kwamen was Marisa helemaal in tranen (ze was inmiddels thuis gekomen en had haar zo gezien). Ze dacht dat ze al dood was. Dit bleek nog niet het geval. We hebben haar uit haar kooitje gehaald en ze lag op Anita's hand.
We wisten dat we niets meer konden doen.
We konden haar wel met geweld voer gegeven, maar we wisten al dat het niets meer uit zou maken. Ze kreeg stuipjes en lag heel stil op mijn hand. We aaiden haar omdat ze dit altijd zo fijn vond en dit vond ze ook, dat zag je.
Toen tilde ze met haar laatste krachten haar kopje op (ze lag helemaal klaar om te sterven) en bewoog haar kopje (net zoals ze altijd deed als we haar aaiden). Ze bleef ons aankijken. Toen legde ze haar hoofdje neer en keek ons nog aan. Toen sloot ze haar oogjes en was ze overleden.
Het was zo moeilijk. En zo dubbel. We bedachten steeds wat we hadden kunnen doen en we voelen ons zo schuldig.
's Avonds hebben we haar in een kistje gelegd en de volgende dag hebben we haar begraven.
Nu we alles vertellen voel je de pijn weer van toen en ga je weer denken "we hadden dit of we hadden dat moeten doen".
Het schrijven van dit verhaal is (denken we) nog een stukje verwerking.

Anita en Marisa.

Kiery (op de foto's) is op donderdag 29 januari om 17.30u overleden.